Κάποτε παίζουμε την αγάπη ....

Σημαδεμένες χρονολογίες
σα βιβλία βιβλιοθήκης πολυσύχναστης
Κι ήτανε πάντα πίσω από τη θύμηση
οι γκρεμισμένες αψίδες του καλοκαιριού.
Κάποτε παίζουμε την αγάπη
και τότε αλήθεια νιώθουμε ανυπέρβλητα αγνοί
-Μια γεύση φιλιού πάνω στην παιδική σου επιδερμίδα-
Παίζουμε τη φυγή την ανεπίτρεπτη
πίσω από χάρτινες κουρελιασμένες πανοπλίες
Παίζουμε την οδύνη μέσα σε δυο πακέτα τσιγάρα ολοκαίνουρια
Την εγκαρτέρηση μιας νόησης σε δυο σκοινιά
τεντωμένα στη χειμωνιάτικη βεράντα.
Άλλοτε πάλι αυτοί οι άνθρωποι ερωτεύονται παράξενα πολύ
Ανιχνεύουνε τη συμφορά μέσα στην πιο ευτυχισμένη τους ένταση
Πουλούνε την ηδονή τους για τις ασήμαντες
διανοητικές τους αναμνήσεις
Αποσυνθέτουνε την παρουσία τους σε πολλαπλές αποχρώσεις.
Μέσα σε τόσες εναντιότητες πολιορκήσαμε την κλεμμένη μας άγνοια
Δε μάθαμε, ήταν αλήθεια, καμιά ποτέ μας προσευχή,
το μεγαλείο της ταπείνωσης
Δε σηκωθήκαμε μια Αυγή με την υπόσχεση της ακριβής υποταγής

Μανόλης Αναγνωστάκης