Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις ;

Χρόνους πολλούς μετα την Αμαρτια που την ειπανε Αρετη μεσα στις εκκλησιες και την ευλογησαν.

Λειψανα παλιων αστρων και γωνιες αραχνιασμενες τ' ουρανου

σαρωνοντας η καταιγιδα που θα γεννησει ο νους του ανθρωπου. 

Και των αρχαιων Κυβερνητων τα εργα πληρωνοντας η Χτισις,

θα φριξει. Ταραχη θα πεσει στον Αδη, και το σανιδωμα

θα υποχωρησει απο την πιεση τη μεγαλη του ηλιου. 

Που πρωτα θα κρατησει τις αχτιδες του, 

σημαδι οτι καιρος να λαβουνε τα ονειρα εκδικηση. 

Και μετα θα μιλησει και θα πει:

εξοριστε Ποιητη, στον αιωνα σου, λεγε, τι βλεπεις ;

-Βλεπω τα εθνη, αλλοτες αλαζονικα, παραδομενα στη σφηκα 

και στο ξυνοχορτο.

-Βλεπω τα πελεκια στον αερα σκιζοντας προτομες Αυτοκρατωρων 

και στρατηγων.

-Βλεπω τους εμπορους να εισπραττουν σκυβοντας 

το κερδος των δικων τους πτωματων.

-Βλεπω την αλληλουχια των κρυφων νοηματων.