Ένα όμορφο ινδικό Τάντρα!

Μου το στειλαν.
Μπορεί να είναι από αυτά που περιπλανιώνται στο διαδίκτυο.
Τι σημασία έχει? Λέει αλήθειες και είναι όμορφο.
Και χρειάζεται μόνο πέντε λεπτά για να σου θυμίσει
πόσο εφήμερη είναι η ζωή μας.
Θα το βρείτε
εδώ

Ψαραντώνης και Γκόραν Μπρέκοβιτς

Στην Κρήτη η Ολυμπιάδα κληροδότησε ένα Στάδιο μεγαλύτερο από τις προσδοκίες μας. Δεν γέμισε ποτέ με αθλητικές διοργανώσεις στο σύντομο βίο του. Απόψε έχει μία διαφορετική ευκαιρία. Να γεμίσει με την φιλοτιμία των Κρητικών. Η εκδήλωση δεν είναι αθλητικού περιεχομένου. Ο στόχος της όμως είναι ευγενής. Ένας ξενώνας για πρώην χρήστες σε στάδιο απεξάρτησης.
Τα έργα σ' αυτόν τον τόπο δεν γίνονται -εδώ και χρόνια- με πολιτικές παρεμβάσεις. Γίνονται με εράνους και φιλανθρωπίες. Ίσως επειδή οι πολιτικάντηδες κατάλαβαν ότι το φιλότιμο και η λεβεντιά τούτου του λαού περισσεύουν.
Απόψε στο Παγκρήτιο στάδιο "παίζουν μπάλα" ο Γκόραν Μπρέκοβιτς και ο Ψαραντώνης. Μορφές κι οι δύο στο χώρο τους. Θα ενώσουν νότες και φωνές για να χτίσουν μία στέγη σε όσους χρειάζονται μία δεύτερη ευκαιρία. Και εμείς θα 'μαστε εκεί. Για να τους ακούσουμε και να ταξιδέψουμε μαζί τους. Λίγο πιο ψηλά από τις μικρότητες και τους ωχαδελφισμούς μας.

Σημείωση 1:"Η ζωή δεν παίζεται" είναι ο τίτλος της διοργάνωσης. Πράγματι, δεν παίζεται. Όταν τέτοιες εκδηλώσεις μπαίνουν κάτω από την ομπρέλα όλης της κρατικής μηχανής (που απλώνει το χέρι αντί να ανοίξει τα σεντούκια της) τότε η ζωή δεν παίζεται. Μοιάζει να σου βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα.

Σημείωση2: Το οικόπεδο για την ανέγερση του ξενώνα υπάρχει. Ζητούνται υλικά οικοδομής και εργολάβοι ..... άνευ πριμοδοτήσεως. Οι Κρητικοί απόψε θα "ρίξουν" τα μπετά. Τα εισητήρια εξαντλούνται. Αλλά και εδώ οι βολεμένοι κάνουν το "κομμάτι" τους. Ειδικές θύρες για τους έχοντες πρόσκληση. Βέβαια, να πληρώσει ο λαουτζίκος μόνο. Έτσι το έργο θα είναι πιο σωστά δομημένο. Αχ Ελλάδα .. αγελάδα (που λέει κι ο Φοίβος).

Κρητικό τσιμπούσι!!!

Ξεκινάμε με σαλάτα. Έβαλα τα υλικά και ετοιμάζομαι να την κόψω. Μυρωδικά να βάλω?
Για κυρίως πιάτο ο σεφ προτείνει κοτόπουλο με πιλάφι. Το λέμε και "γαμοπίλαφο"(φαγητό των γάμων).
Ακολουθούν χοχλιοί με κολοκυθάκια και πατάτες. (Εδώ σηκώνει κρασί η υπόθεση).
Κι άλλα χορταρικά! Σφακιανό γιαχνί με συκωτάκια. Ελπίζω να ταιρίαζει στη γεύση σου!
Εναλλακτικά είπα να φέρω και λιγο μπακαλιάρο!! Μου τον θύμισε κάποιος σε άλλο πόστ.
Ε το επιδόρπιο σύνηθες! Καλιτσούνια. Μην ξεχνάμε και που είμαστε ε?
Καλή ... χώνεψη.

Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις ;

Χρόνους πολλούς μετα την Αμαρτια που την ειπανε Αρετη μεσα στις εκκλησιες και την ευλογησαν.

Λειψανα παλιων αστρων και γωνιες αραχνιασμενες τ' ουρανου

σαρωνοντας η καταιγιδα που θα γεννησει ο νους του ανθρωπου. 

Και των αρχαιων Κυβερνητων τα εργα πληρωνοντας η Χτισις,

θα φριξει. Ταραχη θα πεσει στον Αδη, και το σανιδωμα

θα υποχωρησει απο την πιεση τη μεγαλη του ηλιου. 

Που πρωτα θα κρατησει τις αχτιδες του, 

σημαδι οτι καιρος να λαβουνε τα ονειρα εκδικηση. 

Και μετα θα μιλησει και θα πει:

εξοριστε Ποιητη, στον αιωνα σου, λεγε, τι βλεπεις ;

-Βλεπω τα εθνη, αλλοτες αλαζονικα, παραδομενα στη σφηκα 

και στο ξυνοχορτο.

-Βλεπω τα πελεκια στον αερα σκιζοντας προτομες Αυτοκρατωρων 

και στρατηγων.

-Βλεπω τους εμπορους να εισπραττουν σκυβοντας 

το κερδος των δικων τους πτωματων.

-Βλεπω την αλληλουχια των κρυφων νοηματων.

Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη!

Είναι καρδιές που μάθαμε σα γράμματα ανοιγμένα
Είναι τραπέζια οπού κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
Δέκα χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά

Ποια θάλασσα ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα 'ναι αρκετά μεγάλη
Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψε η ψυχή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα

Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς

Ποια θάλασσα...

Πες μας που πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δείχνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε σε μάρμαρο η σιγή

Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς

Είναι καρδιές που μάθαμε σα γράμματα ανοιγμένα
Είναι τραπέζια οπού κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
Δέκα χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά

Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του
Από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σα νερό
Άστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ’ ανάστημά του
Καμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό

Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
Ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα 'ναι αρκετά μεγάλη
Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψε η ψυχή

Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει
Είναι μια πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια
Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη
Ο ποταμός που κύλησε σαν έσπασε η καρδιά

Απόσπασμα “Η τιμωρία των μάγων”

Κοιτάζοντας τον πίνακα του Πικάσο "Το 'Ονειρο"

Έχω κρεμάσει αυτόν τον πίνακα σαν δόλωμα
στη συμπαγή επιπεδότητα μου
μήπως τσιμπήσει τανυσμός γκρεμιστής,
τον έχω σαν φουρνέλο
μη και την ανατίναζε συθέμελα
τη συμπαγή επιπεδότητα μου.


Καθιστό κοιμάται το κορίτσι.
Καθιστός
απαγγιάζεις καλύτερα στο σώμα σου,
είσαι πιο έτοιμος να γίνεις δικός σου:
να ονειρευτείς.
Του υπερβατικού η ανατομία
επέτρεψε στο σώμα
αυθαιρεσίες σάρκινες.
Κοιμάται το κορίτσι
ενώ πίσω από το χαλαρό φουστάνι της
ο ένας μαστός ανατέλλει
για να θηλάσει η λαίμαργη αφαίρεση.

Σπασμένη του λαιμού η αντίσταση
και το κεφάλι, απελεύθερο,
σαν γελαστό αυτί ακούμπησε στον ώμο.

Κική Δημουλά

( Το Όνειρο" του Πικάσο)

Άφησα να μην ξέρω ...

Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.

Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.

Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.

Κική Δημουλά

Συγκοινωνούντα φαινόμενα

Eγώ λουλούδια δεν εκτρέφω στο μπαλκόνι μου.
Bάσκανος μίμηση ολόγυρα με ξεραίνει.

Έναν κάπως είρωνα, νεαρό πανσέ
μου χάρισαν προχτές
και σε αγάπη δεισιδαίμονα τον κρύβω.

Tο ένα μάτι του λιλά με γρίλιες κίτρινες
για να μην μπαίνει αδιακρισία άπλετη
το άλλο μπλε με δέσιμο χρυσό ολόγυρα
- ματόχαντρο, φυλαχτό της ανταπόκρισης.

Aλλήθωρη ανταπόκριση θα πεις.
Mα τι απ' όσα αγαπήσαμε μας κοίταζε ευθέως;

Mε προσοχή ποτίζω στάλα στάλα γύρω γύρω
μακριά από το πανκ έφηβο βλέμμα
έχοντας σουρώσει τις κατεστημένες ρυτίδες
μην πέσει χρόνος το νερό.

Bγαίνοντας κι απόψε να ρυθμίσω
της αλληγορίας τη ροή συνέλαβα
τον ανθό σύντροφό μου δοσμένον
σε παρατεινόμενο ακούραστα φιλί
υπό νέας ωραιοτάτης πανσελήνου.

Δι' απεσταλμένης αποστάσεως, θα πεις.
Mα ποιο που μας συνέβη εγγύτατο φιλί
ήταν αυτοπροσώπως.

Κική Δημουλά

Κική Δημουλά - Απροσδοκίες

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιό μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
Άνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το ακράτητο όνομα τους semprevives
semprevives - αιώνιες, αιώνιες
μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

Σαν να διάλεξες!! Κική Δημουλά

Παρασκευή είναι σήμερα θα πάω στη λαϊκή
να κάνω έναν περίπατο στ' αποκεφαλισμένα περιβόλια
να δώ την ευωδιά της ρίγανης
σκλάβα σε ματσάκια.

Πάω μεσημεράκι που πέφτουν οι τιμές των αξιώσεων
βρίσκεις το πράσινο εύκολο
σε φασολάκια κολοκύθια μολόχες και κρινάκια.
Aκούω εκεί τι θαρρετά εκφράζονται τα δέντρα
με την κομμένη γλώσσα των καρπών
ρήτορες σωροί τα πορτοκάλια και τα μήλα
και παίρνει να ροδίζει λίγη ανάρρωση
στις κιτρινιάρικες παρειές
μιας μέσα βουβαμάρας.

Σπάνια να ψωνίσω. Γιατί εκεί σου λένε διάλεξε.
Eίναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα; Διαλέγεις και μετά
πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο
που έχει η εκλογή σου.
Eνώ εκείνο το έτυχε τι πούπουλο. Στην αρχή.
Γιατί μετά σε γονατίζουν οι συνέπειες.
Aσήκωτες κι αυτές. Kατά βάθος είναι σαν να διάλεξες.

Tο πολύ ν' αγοράσω λίγο χώμα. Όχι για λουλούδια.
Για εξοικείωση.
Eκεί δεν έχει διάλεξε. Eκεί με κλειστά τα μάτια.

Γελοιογραφία εποχής!!

Όμορφη τέχνη η γελοιογραφία!
Και ας έχει ο καιρός γυρίσματα. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.
Ο σκιτσογράφος εδώ έβαλε στο "μάτι" τη Βουλή του 1888. Τρικούπης -Δεληγιάννης και η "κερασιά" στη μέση.
Άλλωστε, ακόμα και ο μεγάλος Χαρίλαος Τρικούπης, δεν αγόρευε χωρίς οχλήσεις μέσα στη Βουλή. Ο Γεώργιος Σουρής μάλιστα, εκείνη περίπου την εποχή, είχε γράψει και τους ακόλουθους στίχους:

Τα θεωρεία της Βουλής ξεχειλισμένα είναι
από γνωστούς αντάμηδες και τόσα παλληκάρια,
η Μάνη εις την μια μεριά, στην άλλη αι Αθήναι
κι ακούς με λύσσα να χτυπούν και χέρια και ποδάρια.

Σχήμα Αυγουστιάτικης απουσίας

Η πόλη άδειασε.
Χωρίς σεισμό ή πόλεμο.
Απλώς ... Αύγουστος.
Περιφέρω το βλέμμα σε ήσυχες γωνίες.
Πιο ερωτική και πιο ήρεμη.
Σχεδόν ανθρώπινη.
Παράξενο!!

Ανθρώπινη μόνο όταν λείπουν οι άνθρωποι.
Η πόλη μας είναι πια σε "διακοπές".
Και παρακαλά -όπως όλοι μας- να μην επιστρέψει στην καθημερινότητά της.